💚ایران مطلب 💚 خانواده و زندگی💚زناشویی- آشپزی و تغذیه- کودکان و والدین- آرایش و زیبایی- روانشناسی- اسرار خانه داری- رازهای موفقیت- دنیای مد- دکوراسیون- هنر در خانه- روابط عاطفی

در شماره گذشته بیان کردیم که اوتیسم به مجموعه ای از اختلالات رشد سیستم عصبی گفته می شود که باعث ایجاد مشکلات قابل توجه در ارتباطات، روابط اجتماعی و رفتارهای فرد مبتلا می گردد. این افراد اگرچه ظاهری طبیعی دارند ولی می توانند طیف گسترده ای از اختلالات تحت عنوان « اختلال طیف اوتیسم » را به نمایش بگذارند. تکرار رفتار یا صداهای مشخص، پرهیز از تماس چشم در چشم، پرهیز از ارتباط با دیگران یا بی علاقگی به آن و عدم تمایل به هرگونه تغییر در برنامه روزانه از جمله این اختلالات می باشند. در این مقاله به روش های درمان اوتیسم و حمایت از بیماران اوتیسم می پردازیم.

پیش از پرداختن به بحث درمان اوتیسم باید به دو نکته مهم در مورد اختلال طیف اوتیسم اشاره کرد. نخست این که این اختلالات هر چه زودتر و در سن پایین تر تشخیص داده شوند، نتایج درمانی بهتر است. اختلال اوتیسم در بیشتر کودکان تا سن دو سالگی تشخیص داده می شود. از سوی دیگر این اختلالات در کودکان مختلف درجات متفاوتی دارد و به همین دلیل نتایج درمانی در هر کودک ممکن است متفاوت باشد. برخی از کودکان نتایج درمانی قابل ملاحظه ای را نشان می دهند، ولی به هر حال ممکن است حتی در دوران نوجوانی و بزرگسالی، کماکان نیاز به درمان های حمایتی داشته باشند. روش های حمایتی خطر افسردگی و سایر مشکلات سایکولوژیک را در این افراد کاهش می دهند و به موفقیت ایشان در به دست آوردن شغل و داشتن زندگی مستقل کمک می کنند.

روش های درمانی را می توان در چهار گروه اصلی زیر طبقه بندی کرد

رفتار درمانی و آموزش روش های ارتباطی (Behavior and Communication Approaches) : این روش اساس درمانهای غیر دارویی و غیر تغذیه ای را تشکیل می دهد و به طور گسترده ای توسط متخصصین در کلینیک ها و موسسات آموزشی مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش رفتارهای مثبت کودک مورد تحسین و تشویق و رفتارهای منفی مورد نفی قرار می گیرند. هدف از این روش ها، پیشرفت و افزایش رفتارهای مثبت، کاستن رفتارهای منفی و آموزش مهارت هایی است که کودک از آنها بی بهره است. پیشرفت های کودک ردیابی، اندازه گیری، ثبت و بررسی می گردند. مهارت های مختلف مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن، مسواک زدن، حمام کردن و آغاز ارتباط با دیگران در این روش به طور مستقیم یا به کمک عکسها و وسایل کمک آموزشی به کودک آموزش داده می شوند. بخش دیگری از این درمان موسوم به Sensory Integration Therapy است که برای تقویت حس های پنج گانه کودک و کاستن از حس های مزاحم و ناخوشایند او به کار می رود. مثلا بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم به این که دست یا سر یا هر قسمتی از بدنشان لمس شود حساس هستند که این روش می تواند به حل این مشکل کمک نماید. این روش همچنین از حساسیت این کودکان به برخی صداهای خاص می کاهد. گفتاردرمانی (Speech Therapy) نیز می تواند در آموزش و پیشرفت مهارت های کلامی این کودکان بسیار موثر باشد.

برخی از محققان معتقدند که آلرژی به برخی غذاها یا کمبود برخی ویتامین ها و مواد معدنی ممکن است در بروز یا تشدید رفتارهای ناخواسته در کودکان مبتلا به اوتیسم موثر باشند. این موضوع مورد قبول همه متخصصان نیست و در مورد همه کودکان نیز صدق نمی کند، ولی ممکن است در بهبود علائم برخی کودکان تاثیر داشته باشد.

درمان های دارویی: باید توجه داشت که هنوز هیچ درمان دارویی برای شفا، بهبود اختلال و درمان اوتیسم وجود ندارد و هدف از درمان های دارویی موجود، کاهش یا کنترل علائم این بیماری می باشد. این درمانها ممکن است برای کاهش سطح انرژی و تحریک پذیری این کودکان، کاهش رفتارهای تهاجمی یا رفتارهای تکرارشونده، کاهش میزان افسردگی و اضطراب و افزایش توجه و تمرکز این کودکان به کار روند.

این روشها جزو درمان های معمول و رایج در درمان اوتیسم قرار نمی گیرند و مورد قبول همه متخصصان نمی باشد. استفاده از برخی هورمون ها و رژیم های غذایی خاص، سم زدایی از بدن به روش های مختلف و روش هایی نظیر فشار عمقی بر نقاطی از بدن از جمله این درمانها می باشند. پیش از شروع هر یک از این روشها باید از سودمند بودن وبی خطر بودن آنها اطمینان حاصل کرد.

باید توجه داشت که درمان و حمایت از کودکان مبتلا به اوتیسم تنها به این روش ها محدود نمی شود. آموزش والدین و اطرافیان این کودکان بسیار حائز اهمیت است. بسیاری از این کودکان ممکن است نیاز به مشاوره روانشناسی حتی در سنین پایین داشته باشند. اگر تمایل دارید که به سهم خود در کاهش مشکلات افراد مبتلا به اوتیسم نقشی داشته باشید، خواندن این مقاله و مقاله شماره قبل را به دیگران توصیه کنید.