💚ایران مطلب 💚 خانواده و زندگی💚زناشویی- آشپزی و تغذیه- کودکان و والدین- آرایش و زیبایی- روانشناسی- اسرار خانه داری- رازهای موفقیت- دنیای مد- دکوراسیون- هنر در خانه- روابط عاطفی

امروزه شاهد هستیم کسانی که در باور ما جزو متمول ترین و خوشحال ترین افراد جامعه می باشند، اقدام به خودکشی می نمایند. این حقیقت نشان می دهد که باورهای نادرستی در مورد خودکشی در جامعه وجود دارند که نیازمند تصحیح می باشند. تنها در ایالات متحده سالانه ۴۰۰۰۰۰ نفر در اثر خودکشی فوت می نمایند. در این گفتار ابتدا به چند باور نادرست عمومی در مورد خودکشی اشاره کرده و سپس علائم و نشانه هایی را که ممکن است نشانگر تصمیم فرد برای اقدام به خودکشی باشند، بیان می نماییم.

باورهای نادرست در مورد خودکشی به روایت سازمان بهداشت جهانی:

با توجه به زشتی و قبح عمل خودکشی در اکثر فرهنگ ها و مذاهب، بیشتر افرادی که به موضوع خودکشی فکر می کنند، نمی دانند که با چه کسی باید در مورد این افکار صحبت و یا مشورت نمایند. وقتی کسی به خودکشی فکر می کند، به احتمال زیاد به یک بن بست در حل مشکلات زندگی خویش رسیده است. عدم صحبت در این مورد باعث می شود که این افراد فرصت اندیشیدن به راه کارهای دیگر برای حل این مشکلات و رهایی از این بن بست را از دست بدهند. پس بر خلاف تصور عمومی، صحبت کردن در مورد خودکشی می تواند اقدامی موثر در جهت پیشگیری از خودکشی باشد.

اتفاقا در بسیاری از موارد، افراد پیش از اقدام به خودکشی درباره آن صحبت می کنند. این صحبت می تواند یک نوع درخواست کمک یا حمایت از دیگران باشد، چرا که بسیاری از این افراد دچار افسردگی، اضطراب و ناامیدی شدید هستند و احساس می کنند هیچ چاره ای برای بهبود شرایط موجود ندارند. 

 

برخلاف این تصور، در اکثر موارد افراد پیش از اقدام به خودکشی علائمی را نشان می دهند که می تواند نشانگر قصد ایشان برای خودکشی باشد. به این علائم که می توانند به صورت گفتاری و رفتاری باشند، در ادامه مقاله اشاره خواهد شد.

این تصور نیز درست نمی باشد. بسیاری از افراد پیش از اقدام به خودکشی، برای مدتها در انتخاب بین مرگ و حیات مردد می مانند، ولی در یک لحظه حیاتی و از سر درماندگی خودکشی می نمایند. بسیاری از ایشان نیز پس از خودکشی پشیمان می گردند، که نشانه علاقه ایشان به حیات می باشد. به همین دلیل دسترسی به حمایت های فکری و روانی در زمان مناسب می تواند به پیشگیری از خودکشی کمک نماید.

توجه به این نکته ضروری است که خودکشی ممکن است در هر سن، نژاد، جنس و گروه یا طبقه اجتماعی اتفاق بیافتد. اگرچه خطر اقدام به خودکشی در افراد مبتلا به افسردگی و یا دارای سابقه خانوادگی مثبت در زمینه خودکشی بیشتر است، بسیاری از افراد بدون داشتن هیچ سابقه روانی و یا خانوادگی اقدام به خودکشی می نمایند.

صحبت درباره تمایل به مرگ، صحبت درباره احساس پوچی و یاس و ناامیدی شدید از زندگی، احساس گناه یا شرمندگی شدید و احساس سربار بودن و یا بی مصرف بودن.

جستجو برای راههای خودکشی به صورت آنلاین یا پرسش از افراد، طرح مطالب مرتبط با خودکشی در شبکه های اجتماعی و ابراز علاقمندی به این موضوعات در این شبکه ها.

اقدام به خرید سم، قرص به مقدار زیاد و یا اسلحه به طور ناگهانی.

خداحافظی کردن از دوستان و آشنایان بدون علت خاص به خصوص در شبکه های اجتماعی.

تغییر شدید و ناگهانی خلق (mood) از حالت بسیار غمگین به حالت شاد و آرام در فردی که قبلا احساس افسردگی، پوچی، یاس و تمایل به مرگ داشته است.

بخشیدن متعلقات ارزشمند خود به دیگران و بی اهمیت شدن مالکیت آنچه متعلق به فرد است.

به علائم فوق می توان موارد دیگری را هم اضافه نمود. باید توجه داشت که موارد ذکرشده الزاما نشانگر خطر خودکشی نیست، ولی نیاز به توجه دارند.

اگر احتمال می دهید که فردی قصد خودکشی دارد، بهتر است به صورت مستقیم از او در این باره سوال کنید. آگرچه پرسیدن این سوال آسان نیست و بسیاری می ترسند که این سوال فرد را به فکر خودکشی بیندازد و یا تشویق نماید، تحقیقات علمی ثابت کرده اند که این پرسش خطر خودکشی یا افکار مرتبط را افزایش نداده و برعکس به پیشگیری کمک می نماید. به درد دل فرد به دقت گوش کنید و اجازه دهید که احساسات و مشکلاتش را با شما در میان بگذارد. اگر فرد احساس کند که هنوز کسی دلسوز و پشتیبان اوست، کمتر به خودکشی فکر خواهد کرد. به فرد پیشنهاد دهید که با یک مشاور و یا با تلفن شبانه روزی مرکز ملی پیشگیری از خودکشی (National Suicide Prevention Lifeline) یا (NSPL) به شماره

+1-800-273-8255

تماس گرفته و درخواست کمک و مشاوره نماید. در هرحال تا حصول اطمینان از رفع خطر خودکشی فرد را به حال خود رها نکنید.