💚ایران مطلب 💚 خانواده و زندگی💚زناشویی- آشپزی و تغذیه- کودکان و والدین- آرایش و زیبایی- روانشناسی- اسرار خانه داری- رازهای موفقیت- دنیای مد- دکوراسیون- هنر در خانه- روابط عاطفی

هر چه بیشتر زندگی کنیم، تجربه تروما اجتناب ناپذیر تر خواهد بود. تروما پاسخی به یک رویداد عمیقاً پریشان کننده یا نگران کننده است که توانایی فرد در مقابله را تحت الشعاع قرار می دهد، باعث احساس ناتوانی می شود و در درک طیفی از احساسات و تجربیات اختلال ایجاد می کند.

هیچ استثنائی وجود ندارد و این پدیده در سراسر جهان فراگیر است. یک بررسی جهانی بهداشت روان که توسط سازمان بهداشت جهانی انجام شده است، نشان داد که حداقل یک سوم از بیش از ۱۲۵۰۰۰ نفری که در ۲۶ کشور مختلف مورد بررسی قرار گرفته اند دچار تروما شده اند. این تعداد هنگامی که گروه محدود به افرادی که دچار اختلالات اساسی هستند ، به ۷۰٪ افزایش یافت ، همانطور که توسط DSM-IV تعریف شده است (طبقه بندی موجود در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ، نسخه ۴). اما این آمار فقط برای مواردی است که گزارش شده اند. تعداد واقعی احتمالاً بسیار بسیار بیشتر است.

در حالی که هیچ معیار عینی برای ارزیابی اینکه کدام وقایع باعث علائم پس از تروما می شود وجود ندارد ، معمولاً شرایط شامل از دست دادن کنترل ، خیانت ، سوء استفاده از قدرت ، درماندگی ، درد ، سردرگمی می شود. این وقایع لزوما شامل جنگ ، فاجعه طبیعی یا تجاوز نیست تا بتواند شخص را عمیقا تحت تأثیر قرار داده و تجربیات آنها را تغییر دهد. شرایط آسیب زا که باعث علائم پس از تروما می شوند ، از شخصی به شخص دیگر کاملاً متفاوت است. در واقع ، درون زاد است و باید در نظر داشته باشیم که بیشتر به واسطه پاسخش تعریف می شود تا محرکش.

پاسخ به یک رویداد آسیب زا در بین افراد بسیار متفاوت است ، اما علائم اساسی و متداولی وجود دارد.

علائم عاطفی عبارتند از:

غم

عصبانیت

انکار

ترس

شرم

اینها ممکن است منجر به این مشکلات شوند:

کابوس

بیخوابی

مشکل در روابط

طغیان عاطفی

علائم جسمی رایج:

حالت تهوع

سرگیجه

تغییر الگوی خواب

تغییر در اشتها

سردرد

مشکلات دستگاه گوارش

اختلالات روانشناختی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

PTSD

افسردگی

اضطراب

اختلالات تجزیه ای

مشکلات سوء مصرف مواد

اختلال استرس حاد در مقابل اختلال استرس پس از سانحه

هر فرد آسیب دیده دچار اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) نمی شود. برخی از افراد دچار علائمی مشابه موارد ذکر شده در بالا می شوند ، اما بعد از چند هفته از بین می رود. به این بیماری اختلال استرس حاد (ASD) گفته می شود.

هنگامی که این علائم بیش از یک ماه طول بکشد و به طور جدی بر توانایی عملکرد فرد تأثیر بگذارد ، ممکن است فرد مبتلا به PTSD باشد. برخی از مبتلایان به PTSD ماه ها پس از خود رویداد علائمی نشان نمی دهند و برخی از افراد تا آخر عمر با علائم PTSD یک تجربه ناگوار دست و پنجه نرم می کنند. علائم PTSD می تواند شامل حملات پانیک ، افسردگی ، افکار و احساسات مربوط به خودکشی ، سوء مصرف مواد ، احساس انزوا و ناتوانی در انجام کار های روزمره باشد.

همانطور که در بالا ذکر شد، تروما به واسطه تجربه بازمانده تعریف می شود. اما تفکیکی برای سطح تروما وجود دارد. به طور کلی به عنوان تروما های تی بزرگ “T” و تروماهای تی کوچک “t” طبقه بندی می شوند.

ترومای “t” شرایطی است که امنیت جسمی یا زندگی فرد در معرض تهدید نیست، اما با این وجود علائم آسیب را ایجاد می کند. این وقایع باعث نابسامانی و اختلال در عملکرد طبیعی در جهان شده است. مطمئناً در هنگام بروز، به نظر کوچک نمی رسند ، اما اغلب بهبودی پس از این وقایع، راحت تر از یک آسیب بزرگ “T” خواهد بود. از طرف دیگر ، ترومای t در بعضی مواقع مورد توجه قرار نمی گیرد زیرا به نظر می رسد برطرف شدنی هستند. این می تواند خطرناک باشد زیرا تاثیر تجمعی و غیرقابل پردازش یک تروما ممکن است در زندگی فرد بی وقفه باشد. مثال ها عبارتند از: تغییرات در زندگی مانند شغل جدید یا مهاجرت. اتفاقات رابطه مانند طلاق ، خیانت ، یا درگیری شخصی ناراحت کننده. استرسور های زندگی مانند مشکلات مالی، استرس شغلی یا درگیری های قانونی است.

تروما های T تجربه های غیرعادی است که موجب پریشانی و ناتوانی شدید می شود. می تواند وقایع نادری مانند اعمال تروریسم، فاجعه طبیعی و تجاوز جنسی باشن. یا ممکن است استرسور های طولانی مدت مانند جنگ ، کودک آزاری ، بی توجهی یا خشونت باشند. چشم پوشی از آن ها بسیار دشوار و یا حتی غیرممکن است ، با این وجود اغلب از آن ها اجتناب می شود. به عنوان مثال ، افراد ممکن است از موانع مانند یادآوری های شخصی ، مکان های خاص یا موقعیت هایی مانند مکان های شلوغ یا حتی متروک ، خودداری کنند. همچنین در مقابل مرور خاطره این رویداد ها مقاومت کنند. به عنوان مکانیسم مقابله ، این تنها تا مدت مشخصی جوابگو است. دسترسی به پشتیبانی و درمان خوب، بهبودی را در پی دارد.

هیچ درمانی برای تروما و همچنین رفع سریع درد و رنج ناشی از آن وجود ندارد. اما امید هست. طیف گسترده ای از روش های درمانی مؤثر وجود دارد و دسترسی به آن ها آسان است. بهترین گزینه برای بازماندگان تروما، همکاری با یک درمانگر یا درمانی است که به صورت تروما محور یا آگاهی دهنده است. بیشتر درمانگران آگاهی دهنده تروما ترکیبی از روش های درمانی را به کار می گیرند.

روش های درمانی روان درمانی شامل روش های مواجهه برای کمک به کاهش حساسیت زایی، رفتار درمانی شمنختی است که به تغییر الگو های فکری و همچنین حساسیت ‌زدایی از طریق حرکت چشم و پردازش مجدد (EMDR) که کمک می کند تا بازمانده بتواند خاطرات و رویداد ها را دوباره پردازش کند. روش های درمانی جسمی که از بدن برای پردازش تروما استفاده می کنند، شامل تجربیات سوماتیک و روان درمانی حسی. هیپنوتیزم ، ذهن آگاهی ، درمان کرانیوساکرال ، یوگا حساس به تروما ، هنر درمانی و طب سوزنی همگی می توانند کمک کنند. و آخر اینکه ، بسیاری از افراد از دارو استفاده می کنند – در درجه اول دارو های ضد افسردگی و دارو های ضد اضطراب – که از شدت علائم کاسته و مدیریت آن ها را تسهیل می کند.

انتهـــــــــــــــــــــــــای پیــــــــــــــــــــــــــام