💚ایران مطلب 💚 خانواده و زندگی💚زناشویی- آشپزی و تغذیه- کودکان و والدین- آرایش و زیبایی- روانشناسی- اسرار خانه داری- رازهای موفقیت- دنیای مد- دکوراسیون- هنر در خانه- روابط عاطفی

تصمیم گیری برای درخواست کمک درمورد عواطف، روابط یا رفتار می تواند دشوار باشد. اما شاید درخواست کمک از روان پزشک یکی از اولین و مهم ترین اقدامات درجهت غلبه بر مشکلات باشد. نقش روان پزشک به عنوان دکتر در حیطه ی سلامت روان بیشتر حول محور تشخیص وضعیت و تجویز دارو یا سایر روش های درمان می گردد تا به کنترل علائمی نظیر اختلال در خواب، اضطراب یا روان پریشی کمک شود. بعضی از روان پزشک ها به بیمار مشاوره می دهند یا از روش های خاص روان پزشکی مانند روان درمانی استفاده می کنند. همچنین می توانند بیمار را به روان شناس یا مشاور ارجاع دهند. اگر با رشته ی روان پزشکی آشنا نیستید، پیدا کردن یک روان پزشک که با او احساس راحتی می کنید کار سختی است. یک روان پزشک چه صلاحیت هایی باید داشته باشد؟ در ادامه به برخی از عوامل مهم اشاره می کنیم که در پیدا کردن روان پزشک مناسب به شما کمک می کند.

فهرستی از روان پزشکانی احتمالی را از جانب پزشک عمومی، کلینیک یا شرکت بیمه دریافت کنید. می توانید با پرسیدن از خانواده، دوستان و سایر درمانگران اسامی دیگری را وارد لیست کنید. سر فرصت گواهی و تجربه ی پزشک را در وب سایت Healthgrades.com یا دیگر سایت های معتبر بررسی کنید. روان پزشک یا مدرک MD دارد یا DO. درخواهید یافت که انواع مختلفی از مطب های روان پزشکی و فوق تخصصی وجود دارد. ممکن است بعضی فقط در موسسات یا بیمارستان کار کنند و بعضی دیگر در مطب های عمومی همراه با یک پزشک دیگر یا در مطب خصوصی حضور دارند. باتوجه به اولویت های خود چند مورد برتر را از لیست انتخاب کنید و با مطب هریک تماس بگیرید تا درمورد وقت ویزیت صحبت کنید.

گواهینامه ی هیئت یکی از مهم ترین عواملی است که هنگام انتخاب روان پزشک باید به آن توجه کنید. باتوجه به آن درمی یابید که روان پزشک آموزش، مهارت و تجربه ی لازم برای رسیدگی به نیازهای شما را در اختیار دارد. اگر برای فرزند خود به دنبال روان پزشک هستید، پزشکی را انتخاب کنید که در حوزه ی روان پزشکی کودک و نوجوان گواهی کار دارد. برای والدین خود به دنبال پزشکی بگردید که در زمینه ی درمان بیماران مربوط به این گروه سنی تجربه دارد (به این فوق تخصص روان پزشکی سالمندان می گویند). همین طور بررسی کنید ببینید روان پزشک مورد نظر سابقه ی سوء رفتار یا سابقه ی بد نداشته باشد. می توانید در وب سایت ایالتی و سایت Healthgrades.com دانشکده ی پزشکی، بیمارستان آموزشی، گواهی، سوء سابقه و سوء رفتار روان پزشک را ببینید. ممکن است شرکت بیمه هم برخی از این اطلاعات را در اختیار داشته باشد.

تجربه ی روان پزشک درمورد اختلالات روانی عامل مهمی است. هرچه تجربه ی او در یک حیطه و اختلال بیشتر باشد، احتمالا نتایج بهتری حاصل می شود. از روان پزشک بپرسید چند بیمار با وضعیت شما را درمان کرده است. اگر به اجرای روش خاص مانند بیوفیدبک، تحریک مغناطیسی مغز یا شوک درمانی احتیاج دارید، از او بپرسید چند مورد از این روش ها را قبلا انجام داده (یا تجویز کرده) و یک آمار از بروز اشتباه در این روش ها به دست آورید مشکلاتی که روان پزشک با آن ها روبه رو شده و خطر به مشکل برخوردن خودتان.

لازم است با جنسیت روان پزشک راحت باشید چون باید صریحا درمورد اطلاعات شخصی خود با او صحبت کنید. جنسیت خود شما هم درمورد اختلالات روانی مهم است. امروزه روان پزشکان در توجه به نیازهای زنان و مردان و کمک به افراد ترنس یا خارج از جنسیت مهارت های بیشتری به دست آورده اند. از روان پزشک درمورد تجربه ی اخیر او به خصوص در رابطه با وضعیت و هویت جنسی خود سوال کنید.

درمانگر می تواند با استفاده از تکنولوژی ارتباط از راه دور مانند ویدئوی دوطرفه، گوشی هوشمند و ایمیل کار تشخیص و درمان بعضی از بیماران را انجام دهد. به این روش پزشکی از راه دور می گویند. از روان پزشک بپرسید آیا این امکانات را ارائه می دهد یا خیر. پزشکی از راه دور نمی تواند جایگزین ویزیت های حضوری باشد اما برای بسیاری از بیماران مفید است چون کم تر مجبورند به مطب روان پزشک سر بزنند. می توان بعضی بیماری ها را از طریق فرستادن نشانه و علائم حیاتی و «ویزیت مجازی» کنترل کرد. همچنین می توان از این روش برای مراقبت های روزمره و مشکلات خفیف هم استفاده کرد تا انجام این کار راحت تر باشد. مطمئن شوید شرکت بیمه هزینه ی خدمات پزشکی از راه دور را پرداخت می کند یا خیر.

روان پزشکی را انتخاب کنید که هنگام صحبت کردن با او راحت هستید و به نیازهای شما رسیدگی می کند. در اولین ملاقات، یک سوال از او بپرسید و نحوه ی پاسخ دادن او را بسنجید. آیا از سوالات شما استقبال می کنید و طوری به آن پاسخ می دهد که شما متوجه شوید؟ به غرایز خود اعتماد کنید. ممکن است تراپی چند ماه یا چند سال طول بکشد بنابراین باید اعتماد متقابل بین شما وجود داشته باشد. روان پزشکی را پیدا کنید که به شناخت شما علاقه دارد، اولویت های شما برای درمان را در نظر می گیرد و به تصمیماتتان احترام می گذارد.

خواندن نظرات بیماران دیگر درمورد پزشک، به شما درمورد روش روان پزشک و نحوه ی عملکرد وی آگاهی می دهد. نظرات بیماران اغلب نشان دهنده ی تجربه ی فرد از نوبت دهی، مدت زمان انتظار، محیط مطب و میزان صمیمیت کارکنان مطب است. می توانید از این طریق اطلاعاتی نظیر میزان اعتماد بیماران به پزشک، مدت زمانی که پزشک با بیمار می گذراند و میزان پاسخ دهی به سوالات را به دست آورید. یادتان باشد که نتیجه ی رضایت از روان پزشک در مقایسه با مثلا پزشک عمومی معمولا کم تر است پس صرفا براساس نظر و امتیاز بیماران تصمیم نگیرید.

این که بیمه چه مواردی را پوشش می دهد موضوع مهمی است. به منظور برخورداری از بیشترین مزایای بیمه و کم ترین میزان پرداخت از جانب شما، لازم است روان پزشکی را انتخاب کنید که طبق برنامه ی شما پیش می رود. در عین حال باز هم باید گواهینامه، تجربه، نظر بیماران، نتیجه و کیفیت کار روان پزشک را در نظر بگیرید. ممکن است حین تحقیقات خارج از چهارچوب بیمه به روان پزشکان صاحب مطب خصوصی بربخورید که اصلا بیمه قبول نمی کنند. این پزشکان نه تنها خارج از شبکه هستند و هزینه ی ویزیت بالایی دارند، بلکه درصورت صلاح دید خودتان مسوول ارائه ی اظهارنامه ی بیمه هستید. متاسفانه، گاهی بیمار مجبور است فداکاری کند و نوبت بگیرد تا مراقبت لازم را دریافت کند. اگر دچار بیماری هستید یا هزینه ی درمان را پرداخت می کنید، با خدمات سلامت روان ایالت تماس بگیرید و درمورد دیگر منابع قابل دسترس بپرسید.

برای این که متوجه بهترین روش صحبت با  پزشک (روان پزشک، پرستار روان پزشک یا سایر درمانگران) شوید، باید از یک مفهوم بسیار مهم آگاه باشید: پزشک می خواهد به شما کمک کند!

با این وجود، با بالا رفتن هزینه های مراقبت پزشکی، دکتر حس می کند باید تا جایی که می تواند بیمار ویزیت کند. این موضوع حتی بهترین پزشکان را دلسرد می کند و در اغلب موارد اتفاق می افتد. به علاوه، پزشک هم انسان است و به رغم انتظارات ما از دیدن عواطف ناخوشایند، بیماران پریشان یا کسانی که فکر می کنند پزشک باید همه چیز را «درست» کند، بدشان می آید.

درنتیجه، طبیعی است که وقت پزشک در هر ویزیت محدود باشد. به همین دلیل، اغلب درحالی از مطب بیرون می آییم که انگار حرفمان شنیده نشده یا مورد استقبال قرار نگرفتیم. درنهایت ویزیت های بیشتر را لغو می کنیم، کم تر درمورد علائم صحبت می کنیم یا صرفا هنگام صحبت با دکتر خیلی خوب حاضر نمی شویم.

این موضوع درنهایت باعث بدتر شدن اوضاع می شود. توقع و ناامیدی ما از سیستم مراقبت های پزشکی باعث اضطراب و درنتیجه عملکرد ضعیف ما در صحبت از علائم و مشکلات می شود. گاهی ترس از مورد قضاوت واقع شدن یا «ضعیف» و «وحشتناک» و حتی «دشوار» به نظر رسیدن مانع از به اشتراک گذاشتن جزئیات مهم می شود.

یا در اغلب موارد، فقط از درد و رنج خود خسته شده ایم. تا زمان ویزیت خودمان را سر پا نگه می داریم و مقابل دکتر «فرو می پاشیم». اگر مشکلات را صریح و مستقیم بیان نکنیم، با عجله وارد مشکل می شویم و کمک کافی درمورد علائم به دست نمی آوریم.

حالا برای حل این معضل چه کاری از ما ساخته است؟ درست مثل تمام موارد دیگر، فقط برخی چیزها قابل کنترل است. می توانیم برای درست شدن سیستم تلاش کنیم اما حتی در بهترین شرایط هم کار دشواری است و از آن چه می خواهیم زمان بیشتری می گیرد. وقتی از جانب پزشک به کمک نیاز داریم، پیدا شدن سروکله ی یک مشکل دیگر آخرین چیزی است که می خواهیم. از آن جایی که نمی توانیم سیستم را کنترل کنیم، حداقل می توانیم نحوه ی صحبت با پزشک را کنترل کنیم.

در ادامه فهرستی از مواردی آمده که نباید هنگام صحبت با پزشک انجام دهید. ممکن است معیار شما متفاوت باشد اما درستی این «قوانین»، هم توسط بیمار و هم توسط متخصصان، بارها ثابت شده است.

وقتی مریض باشیم و درد داشته باشیم صدایمان حالت ناله و زجه به خود می گیرد. هیچ کس دوست ندارد به غر زدن گوش کند. اگر بچه داشته باشید، می دانید که درخواست های بچه ی غرغرو را بیشتر از بچه ای که با حالت عادی درخواست خود را مطرح می کند نادیده می گیرید. حتی اگر خودمان متوجه نشویم، معمولا به کسی که ناله و شکایت می کند (چه بچه باشد چه بزرگسال) اهمیت و اعتبار زیادی نمی دهیم. گاهی شاید خودتان متوجه نباشید که دارید غر می زنید. اگر شک دارید، از یکی از اعضای صادق خانواده بپرسید. هنگام صحبت با پزشک، بهتر است صدایتان آرام و منطقی باشد.

ما برای نشان دادن رنج، درد یا آسیب خود از این رفتار استفاده می کنیم. اگر افسردگی مان شدید باشد، ساکت و منزوی می شویم. اگر لبریز از ترس و اضطراب باشیم، عضله هایمان را منقبض می کنیم و تند نفس می کشیم. کسانی که از درد مزمن رنج می برند، کمر خود را می مالند، ناله و غرولند می کنند یا دولا راه می روند. درحالی که انجام این کارها هنگام درد طبیعی و عادی است، ولی اعتبار کمی به بیماری شما می دهد.

با این حال، این به این معنی نیست که باید علائم خود را پنهان کنید. هدف این است که پزشک را از وارد شدن به اتاق پشیمان نکنید. نمایش بیش از حد درد و احساس توجه را از گفتگو دور می کند و در بلندمدت به خودتان آسیب می زند.

از آن جایی که علائم نامرئی است، حتما به خاطر داشته باشید که پزشک به دنبال راهی برای واقعی و عینی کردن مشکل می گردد. یکی از این روش ها این است که از شما بپرسید از یک تا ده چه احساسی دارید: معمولا یک معادل کم ترین و ده معادل بدترین چیزی است که تجربه کرده اید. می توان از این روش درمورد افسردگی، اضطراب و حتی درد مزمن استفاده کرد.

حالا، قبل از این که فکر کنید این سوال ساده است، باید بدانید که درواقع سعی داریم با این تست به علائم شما اعتبار ببخشیم. هنگام پاسخ دادن به این سوالات محتاط عمل کنید. تنها درمورد علائمی باید از عدد ده استفاده کنید که باعث «قطع تنفس شده و درحال جان دادن هستید». بسیاری از افراد به علائم خود بیش از ده نمره می دهند و می گویند پانزده. چنین پاسخی برای پزشک مثل پرچم قرمز است زیرا طبق تحقیقات ممکن است کسانی که علائم خود را ده یا بالاتر از آن اعلام می کنند نسبت به احساس خود اغراق کنند.

از طرف دیگر، زیاد فکرتان را درگیر نکنید. اگر جوابتان ۶.۵ یا بین ۶ و ۷ باشد، پزشک فکر می کند که بیش از اندازه به بررسی علائم دست زده اید و ممکن است فکر کند شاید برخی از علائم «در سرتان باشد».

اغلب فراموش می کنیم که هنگام صحبت با متخصص پزشکی، استفاده از اعداد برای توصیف احساس راه حل مفیدی است. مثلا اگر بگویید «مدتی می شود که خیلی ناراحتم»، به اندازه ی این که بگویید «طی یک هفته ی گذشته از یک تا ده احساسم ۶ بوده» موثر نیست. حتی بعضی از بیماران به روش قدیمی یک تقویم دارند که اعداد خود را هر روز روی آن می نویسند (مثلا برای افسردگی، اضطراب، درد مزمن و غیره) و بعد آن را همراه خود نزد روان پزشک می برند. این روش به طرز عجیبی موثر است و مانع از این  می شود که احساسات خود را دقیق توضیح ندهید.

همه می دانیم که وقتی از چیزی رنج می بریم بداخلاق، زودرنج و احساساتی می شویم. هرچند این حرف درست است، هرچقدر هنگام صحبت با پزشک بیشتر احساساتی شوید، بیشتر برچسب «نمایشی بودن» پیدا می کنید و مشکلاتان اهمیت خود را از دست می دهد. شما لایق یک درمان عادلانه هستید و باید برای تضمین این درمان تنفس عمیق را تمرین کنید تا در مطب گریه نکنید.

این کار به خصوص برای کسانی که از افسردگی حاد رنج می برند دشوار است. اگر نمی توانید جلوی گریه را بگیرید، پس دیگر کاری نمی شود کرد. البته، گریه کردن زمان باارزش صحبت درمورد علائم را تلف می کند و پزشک نمی تواند بهترین روش درمان را برایتان پیدا کند. از خودتان بپرسید ترجیح می دهید با یک مشت دستمال کاغذی از مطب بیرون بیایید یا یک نسخه که به دادتان می رسد.

اگرچه اخیرا بسیار با پزشک خود آشنا شده اید چون مرتب با او دیدار دارید، باید یادتان باشد که پزشک دوست یا تراپیست شما نیست. این امر درمورد روان پزشک و پرستاران متخصص در این زمینه نیز صادق است. شما به پزشک پول می دهید تا «متخصص بالینی»تان باشد.

بدتر این که با احساس صمیمیت پزشک را در موقعیت غیر واقعی قرار می دهید. پزشک وظیفه ی خاصی دارد و اگر با او مثل دوست صمیمی رفتار کنید، احتمالا ناامیدتان می کند و درنهایت احساس بدی نسبت به رابطه ی خود به دست می آورید. پزشک به سلامت شما اهمیت می دهد اما در جایگاهی نیست که بهترین دوستتان باشد.

یادم هست یک پزشک به من گفت:« وقتی از بیمار درمورد علائمش سوال می پرسم، دنبال داستان سرایی نیستم… بلکه جواب مختصر و مفید می خواهم.» درست همان طور که در برنامه ی Dragnet شنیده ایم:« فقط حقایق مهم است، فقط حقایق.» برای همین آماده بودن برای ویزیت خیلی کمک می کند.

این موضوع برای ارائه ی پرونده هم مهم است. اگر پنج صفحه  خلاصه و مرتب درمورد علائم خود، احساس ناراحتی که دارید و غیر منصفانه بودن شرایط توضیح نوشته باشید، پزشک با یک نگاه سریع مطالب را می فهمد. پس حتما ساده و صریح بنویسید.

فهرست خود را درست مثل رزومه بنویسید: نباید بیشتر از یک صفحه باشد. شاید بهتر باشد به صورت گزینه ای قسمت های مهم را درج کنید. فرض کنید کسی که فهرست را می خواند به طور میانگین ۱۵ ۱۰ ثانیه روی مطلب وقت می گذارد. سبک نوشتار باید نشان دهنده ی همین واقعیت باشد، نه این که آن را به چالش بکشد. تفاوت میان این که بدون هیچ تغییر از مطب خارج شوید و اینکه پزشک بگوید:« اصلا نمی دانستم علائم هنوز هم اذیتت می کند. پس داروهایت را بیشتر می کنم.» همین است.

یک جنبه ی مهم دیگر، «نوشتن علائم روی دستمال کاغذی» است. هیچ کس نمی خواهد یک دستمال کاغذی به دستش دهید که احتمالا نوشته ی روی آن خوانده نمی شود. این کار عجولانه است، انگار علائمتان را بداهه نویسی کرده اید. پزشک این کار را نشانه ی بی نظمی می بیند و طور دیگری با شما رفتار می کند.

درنهایت، امروزه معمولا فهرست خود را روی گوشی هوشمند خود ذخیره می کنیم. اگرچه این روش راحت است اما دادن تلفن همراه به پزشک به اندازه ی کاغذ موثر نیست. احتمالا پزشک یک نگاه اجمالی به تلفن می اندازد و اغلب مواردی که نوشته اید از قلم می افتد.

انتهـــــــــــــــــــــــــای پیــــــــــــــــــــــــــام