💚ایران مطلب 💚 خانواده و زندگی💚زناشویی- آشپزی و تغذیه- کودکان و والدین- آرایش و زیبایی- روانشناسی- اسرار خانه داری- رازهای موفقیت- دنیای مد- دکوراسیون- هنر در خانه- روابط عاطفی

اختلال اجتناب یا محدودیت غذا (ARFID)، یک اختلال خوردن مشابه اختلال بی ‌اشتهایی است؛ از این نظر که مصرف غذا محدود شده و یک مقاومت کلی در برابر غذا خوردن وجود دارد که منجر به کمبود های تغذیه‌ ای قابل توجه و کاهش وزن شدید می ‌گردد. هردوی این بیماری‌ ها، علاوه بر سلامت جسمی، سلامت روانی و اجتماعی شما را نیز تحت تاثیر قرار می ‌دهند.

علائم و نشانه‌ های ARFID شامل عادات غذایی شدیدا انتخابی، انتخاب‌ های غذایی محدود، خوردن وعده‎‌ های بسیار کوچک، مشکل در جویدن، بلع و هضم غذا های بخصوص است. کودکان و بالغان مبتلا به ARFID گهگاه یک بی‌ میلی کلی نسبت به غذا نشان داده و اغلب نیاز به مکمل ‌های غذایی و گاهی نیاز به تغذیه از طریق لوله برای جلوگیری از کمبود مواد مغذی و حفظ وزن نرمال خود را دارند.

ARFID بیشتر نوزادان و کودکان کوچک را تحت تاثیر قرار می ‌دهد اما گاهی تا بزرگسالی نیز ادامه می ‌یابد (یا برای اولین بار در بزرگسالی بروز پیدا می‌ کند). مطالعات اولیه نشان می‌ دهد که تا ۵ درصد کودکان از ARFID رنج می ‌برند و این بیماری به اندازه‌ ی بی‌ اشتهایی و پر اشتهایی عصبی رایج است. برخلاف سایر اختلالات خوردن، ARFID پسران را بیشتر از دختران درگیر می‌ کند. درحالی‌ که افراد دچار ARFID محتملا یک اختلال اضطرابی نیز به همراه این بیماری دارند، نسبت به مبتلایان به سایر اختلالات خوردن، کمتر احتمال دارد افسرده شوند.

بر خلاف افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی یا آنورکسی که به سبب ترس وسواسی و بیش‌ از حد از چربی بدن و افزایش وزن، از غذا دوری می ‌کنند، افراد مبتلا به ARFID به سبب ترس از خفگی یا استفراغ یا انزجار از برخی ویژگی ‌های غذا مانند ترکیب، بو یا طعم غذا های بخصوص از خوردن غذا اجتناب می کنند. کودکان و بالغین مبتلا به ARFID نگران سایز یا شکل بدن خود نیستند. ARFID بیشتر شبیه یک حالت شدید از غذا خوردن سخت‌گیرانه یا مشکل ‌پسندانه است و افراد مبتلا به آن اشتهای کمی دارند، از امتحان کردن غذا های جدید می ‌ترسند و اضطراب زیادی در رابطه با احتمال بیمار شدن یا مردن به سبب مسمومیت غذایی یا پریدن غذا در گلو و خفگی دارند.

در حالی‌که انگیزه‌ ی اجتناب از غذا ممکن است متفاوت باشد، علائم و عوارض سلامتی ناشی از ARFID و بی ‌اشتهایی عصبی مشابه ‌اند. با این وجود، چون ARFID تنها از سال ۲۰۱۳ به عنوان یک اختلال خوردن در راهنمای تشخیصی-آماری DSM-5 به رسمیت شناخته شده است، چیز زیادی در مورد علل ریشه‌ ای یا درمان مناسب علائم آن نمی ‌دانیم. مطالعات کمی در مورد ARFID در کودکان و بالغین انجام شده است که تعداد این مطالعات در بالغین کمتر است.

 

علت دقیق ARFID ناشناخته است اما مانند تمام اختلالات خوردن، عوامل متنوع زیستی، عصبی، ژنتیک، محیطی و اجتماعی فرهنگی احتمالا در آن دخیل هستند. این اختلال در کودکان با سابقه ‌ی غذا خوردن مشکل ‌پسندانه و سخت ‌گیرانه یا کودکانی که از مرحله ی نرمال غذا خوردن مشکل‌ پسندانه در اوایل کودکی عبور نمی ‌کنند، با احتمال بیشتری بروز پیدا می ‌کند. سابقه ‌ی تروما یا حادثه، از جمله تروما های مرتبط با غذا مانند پریدن غذا در گلو و خفگی، می‌ تواند در ایجاد این اختلال نقش داشته باشد. کودکان دچار اختلال نقص توجه، اوتیسم یا اختلالات اضطراب یا ناتوانی ‌های ذهنی، ریسک بیشتری برای ابتلا به ARFID دارند.

ARFID چگونه سلامت و تندرستی را تحت تاثیر قرار می ‌دهد

کودکان نوپای مبتلا به ARFID، که اغلب عادت ‌های سخت گیرانه‌ ی غذا خوردن را از ابتدای کودکی به طور شدید نشان می ‌دهند، ممکن است در مرحله ی گذار از غذا های تک جزیی به غذا های ترکیبی با مشکل مواجه شوند و از امتحان غذا های جدید سرباز زده و دریافت کالری و مواد مغذیشان محدود می ‌گردد.

سو تغذیه و مشکلات گوارشی، تاخیر رشد و عدم رشد در کودکان و کاهش وزن در بزرگسالان رایج است. کودکان کوچک ‌تر ممکن است کاهش وزن نداشته باشند، اما آن ‌ها نیز وزن لازم برای رشد کافی را به دست نمی ‌آورند. کم بودن وزن نسبت به قد در کودکان، آن ‌ها را در معرض خطر مشکلات پزشکی دیگر قرار می ‌دهد.

اثرات ARFID بر سلامتی که جزو علائم این اختلال نیز به شمار می ‌روند، مشابه بی ‌اشتهایی عصبی هستند و شامل مشکلات خواب، ریزش مو ها، خشکی پوست، ضعف عضلات، گیجی، احساس سرما، نا منظم شدن قاعدگی در زنان، کند ترمیم شدن زخم‌ ها، ضربان قلب پایین، آنمی یا کم‌خونی و مختل شدت ایمنی است. موارد شدید ممکن است منجر به از بین رفتن تعادل الکترولیت و حمله‌ ی قلبی شود.

با وجود آن ‌که این بیماری، جدی و طولانی مدت است، تشخیص آن می‌ تواند دشوار باشد. چون کودکان خیلی کوچک اغلب تحت تاثیر علائم منحصر به فرد ARFID قرار می ‌گیرند، درمان عموما با مراقبت ‌های تخصصی اطفال و درمان‌ های مبتنی بر خانواده برای کمک به تضمین مراقبت مناسب از کودک، آغاز می ‌گردد. بدون انجام اقدامات درمانی، ARFID احتمالا تا بزرگسالی ادامه می‌ یابد. بهتر است درمان با مراجعه به پزشک عمومی و یا متخصص اطفالی که می ‌تواند در صورت نیاز کودک را به متخصصان روانشناسی یا روانپزشکی ارجاع دهد، شروع شود.

تحقیقات و درک بیشتری از ARFID برای فراهم کردن یک راهنمای کلی برای تعیین مناسب ‌ترین و موفق ‌ترین نوع درمان، لازم است. با این ‌که شواهد محدود است، رفتار درمانی شناختی (CBT)، که برای درمان سایر اختلالات خوردن به طور موفقی به کار گرفته شده است، به عنوان یک درمان بالقوه توصیه شده است. CBT در کودکان ممکن است تفاوت اندکی با بزرگسالان داشته باشد و شامل به‌ کارگیری بازی‌ ها و نمایش‌ ها برای مقابله با مشکلات عاطفی و آموزش مهارت‌ های لازم برای کمک به خانواده در مدیریت بیماری کودکشان باشد. مطالعات موردی نشان می ‌دهند که درمان ‌های دیگری که به طور عمومی در درمان اختلالات خوردن به کار می ‌روند، از جمله درمان‌ های مبتنی بر خانواده، بستری شدن در بیمارستان برای تغذیه از طریق لوله در موارد شدید و در برخی موارد، مصرف دارو ها، نیاز به مطالعه‌ ی بیشتر دارند ولی ممکن است در درمان ARFID در کودکان و بالغین مد نظر قرار بگیرند.

انتهـــــــــــــــــــــــــای پیــــــــــــــــــــــــــام