💚ایران مطلب 💚 خانواده و زندگی💚زناشویی- آشپزی و تغذیه- کودکان و والدین- آرایش و زیبایی- روانشناسی- اسرار خانه داری- رازهای موفقیت- دنیای مد- دکوراسیون- هنر در خانه- روابط عاطفی

اختلال پرخوری (BED: Binge Eating Disorder) به صورت خوردن مداوم و اجباری و اغلب سریع مقادیر زیاد غذا، تا جایی که درد یا ناراحتی ناشی از پر شدن بیش از حد شکم ایجاد شود، تعریف می ‌گردد. این اختلال بیشتر از ۳.۵ درصد زنان و ۲ درصد مردان ایالات متحده را درگیر کرده و تبدیل به دومین اختلال رایج خوردن در کشور ها شده است.

پرخور ها، اشتهای ناشی از احساسات دارند. درحالی ‌که دیگر اختلالات معمولا در زنان دو برابر شایع ‌تر است، BED کمتر تبعیض آمیز است – حدود ۴۰ درصد مبتلایان مرد هستند. در زنان، این اختلال بیشتر در اوایل بزرگسالی شایع است؛ در مردان، این اختلال با رسیدن به میانسالی بروز می ‌یابد. BED افراد با هر سن، جنس، نژاد، قومیت، ساختمان جسمی و پیش ‌زمینه‌ ی فرهنگی را تحت تاثیر قرار می‌ دهد.

عاملی که BED را از زیاده‌ روی عادی و گهگاه در خوردن، متمایز میکند، احساس عدم کنترل بر روی عادت‌ های غذایی خود است. شما ممکن بیش از حد، با سرعت زیاد، زمانی که گرسنه نیستید، غذا بخورید و حتی بعد از سیر شدن تا جایی که به درد و ناراحتی بیانجامد، به خوردن ادامه دهید. ممکن است سعی کنید به تنهایی یا به طور پنهانی غذا بخورید تا مقدار غذای خود را مخفی کنید و احساس گناه، شرمندگی یا خجالت کنید. با این‌ که گاهی با خود عهد می ‌کنید که دیگر غذا نخورید، باز هم خود را در حال پرخوری می ‌یابید. اگر این نوع پرخوری را حداقل یک بار در هفته و برای ۳ ماه متوالی احساس کنید، ممکن است برای شما تشخیص پرخوری یا BED داده شود.

بولیمیا به صورت پرخوری و تخلیه ‌ی دستگاه گوارش یا تلاش برای خلاص شدن از کالری‌ های زیاد مصرف شده از طریق استفراغ، مصرف مسهل ‌ها یا ورزش بیش ار حد، تعریف می ‌شود. اگر شما BED داشته باشید، به طور معمول از هیچ‌ کدام از این روش‌ ها برای خنثی کردن افزایش وزن ناشی از پرخوری خود استفاده نمی ‌کنید. اما با وجود این‌که این موضوع رایج نیست، شما می‌ توانید BED داشته باشید ولی به علت ساختار ژنی منحصر به فرد یا متابولیسم بسیار سریع خود، اضافه وزن نداشته باشید.

گرچه BED وابسته به مسائل عاطفی زمینه‌ ای است، علت دقیق آن ناشناخته است. این اختلال می ‌تواند به ترکیبی از تاثیرات روانی، رفتاری و محیطی نسبت داده شود. برخی عوامل شناخته شده که می ‌توانند ریسک ایجاد اختلال BED را افزایش دهند، عبارتند از:

سابقه‌ ی خانوادگی اختلالات خوردن. اگر والدین یا خواهر و برادر های شما دچار نوعی از اختلالات خوردن باشند، شما ریسک بیشتری برای دچار شدن به این اختلالات دارید.

سابقه ‌ی مشکلات روانشناسی یا نداشتن عزت نفس. الگو های فکری خاص و اختلالات خلقی، از جمله افسردگی، عصبانیت، اضطراب یا احساس نیاز قوی به در دست داشتن کنترل همه چیز، کمالگرایی و سخت‌ گیری، نیاز به راضی نگهداشتن دیگران و احساسات منفی در مورد خود، بدنتان و یا موفقیت‌ هایتان، ارتباط نزدیکی با BED دارند.

سابقه ‌ی رژیم گرفتن. در حالی‌که افراد مبتلا به BED، طیف وسیعی از ساختار های جسمی دارند، اغلب سابقه ‌ی طولانی مدتی از محدود کردن کالری های مصرفی خود دارند.

از دست دادن یک فرد نزدیک، مشکلات در روابط یا تجربیات تکان‌ دهنده . BED ممکن است راهی برای تلاش در جهت مقابله با اضطراب و فاصله گرفتن از درد های عاطفی خود باشد.

تجربه‌ ی سواستفاده‌ ی جنسی، فیزیکی، تبعیض وزنی یا مورد قلدری واقع شدن. مطالعات نشان داده است که افراد دچار BED و دیگر اختلالات خوردن، اغلب یک سابقه‌ ی شخصی از مورد سو استفاده شدن را گزارش می ‌کنند.

BED ناشی از مسائل روانی، فیزیکی و احساسی متنوعی است و می ‌تواند آن‌ ها را نیز سبب شود. شما ممکن است در نهایت عوارض فیزیکی زیر را تجربه کنید:

فشار خون بالا

کلسترول بالا

بیماری قلبی

دیابت نوع ۲

بیماری کیسه ‌ی صفرا

کسالت

درد مفصل و عضله

استئوآرتریت یا آرتروز

سرطان ‌های خاص

وقفه‌ ی تنفسی در هنگام خواب

شما ممکن است اختلالات عاطفی و روانی زیر را که اغلب با BED در ارتباطند، نیز تجربه کنید:

احساس بد در مورد خود یا زندگیتان

کیفیت پایین زندگی

مشکلات عملکردی در محل کار، زندگی شخصی یا روابط اجتماعی

اضطراب، افسردگی، اختلال دوقطبی و اختلال سو مصرف مواد

BED یک بیماری است و نیاز به تشخیص و درمان دارد. شما انتخاب نکردید که این بیماری را داشته باشید ولی می ‌توانید تصمیم بگیرید که به محض شناسایی علائم، به دنبال مشورت و در صورت نیاز، کمک پزشکی باشید. اگر درمان نشوید، BED می‌ تواند به طور پایداری بد تر شده و در موارد شدید، می ‌تواند تهدیدکننده‌ ی حیات باشد.

اگر شما هنوز روانشناس یا روانپزشک خود را انتخاب نکرده ‌اید، می توانید با صحبت با پزشک عمومی خود شروع کنید. علائم پرخوری خود و احساسات همراه با این رفتار خود را توصیف کنید. تهیه ‌ی فهرستی از علائمتان پیش از ملاقات، می‌ تواند سودمند باشد. حتما تمام اطلاعات شخصی مرتبط، از قبیل سابقه ‌ی خانوادگی اختلالات خوردن، اضطراب شدید، تغییرات اخیر در زندگی و الگوی خوردن روزانه‌ ی معمول خود را مطرح کنید. علاوه بر معاینه ‌ی فیزیکی، شامل تست ‌هایی که برای ارزیابی تاثیرات فیزیکی ناشی از پرخوری انجام می‎‌ شود، پزشکتان ممکن است از شما در مورد عادت ‌های غذایی روزانه‌، افکارتان و احساستان در مورد وزن و ظاهر خود، بپرسد. در بحث در مورد احساسات، افکار یا دیگر اطلاعاتی که ممکن است نا مرتبط با پرخوری به نظر برسند، تردید نکنید؛ ارائه ی یک تصویر کامل از سلامت جسمی و روانی خود به پزشک، مهم است.

در صورت لزوم، پزشکتان می ‌تواند شما را به یک متخصص معتبر روانشناسی یا روانپزشکی ارجاع دهد. دریافت درمان از سوی کسی که تحصیلات، آموزش و تجربه ‌ی مناسب برای درمان BED را دارد، مهم است. حتما با رویکرد آن‌ ها در درمان BED موافقت کرده و برنامه‌ ی درمانی پیشنهاد شده و اهداف درمانی مد نظر آن‌ ها را درک کنید. اگر از پاسخ‌ های پزشک راضی نیستید و از کار کردن با او احساس ناراحتی می ‌کنید، دریافت یک نظر ثانویه را مد نظر داشته باشید.

متخصصان سلامت روانی که BED را درمان می ‌کنند، ممکن است از انواع مختلفی از درمان و ابزار های متنوع برای کمک به شما در رسیدن به بهبودی استفاده کنند. خط اول درمان معمولا رفتار درمانی شناختی (CBT) فردی، به معنای گفتگو درمانی رو در رو و نسبتا کوتاه مدتی است که می‌ تواند به شما در درک ارتباطات بین افکار، احساسات و عادت پرخوریتان کمک کند. درمانگرتان ممکن است به شما آموزش دهد که چطور رفتار غذا خوردن و الگوی فکری خود را با هدف حذف یا حداقل کاهش موارد پرخوری، عادی‌ سازی کنید. علاوه بر این، CBT ابزار هایی برای مقابله با اضطراب و کمک به توجه و تغییر در الگو های فکری منفی در مورد خود، ساختار جسمی و وزنتان، پیشنهاد می ‌کند.

برخی تحقیقات پیشنهاد می ‌کنند که نوع دیگری از گفتگو درمانی که در اصل برای رفع افسردگی ایجاد شده و به عنوان روان ‌درمانی بین فردی (ITP) شناخته می شود، ممکن است به افراد دچار اختلالات خوردنی که شامل پرخوری باشند، کمک کند. ITP کمتر بر روی رفتار غذایی و بیشتر بر مشکلات روابط بین فردی که ممکن است در تداوم بخشیدن به رفتار های پرخوری – تخلیه نقش داشته باشند، تمرکز می‌ کند. برخی محققان بر این باورند که شناسایی و حل مشکلات روابط ممکن است به کاهش موارد رفتار پرخوری کمک کند. ITP ممکن است به همراه CBT یا به جای آن استفاده شود، گرچه تحقیقات نشان داده است که CBT موثرتر است.